W kontekście zakupów nowego sprzętu wojskowego dla Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej mówi się i pisze o tym, aby zamówione i dostarczone uzbrojenie powinno być adekwatne do zagrożenia ze strony rosyjskiego sprzętu wojskowego po obecnej wojnie rosyjsko-ukraińskiej. Jednym z tematów z tym związanych jest zakup bojowych wozów piechoty, które w naszych jednostkach zmechanizowanych zastąpią przestarzałe już BWP-1. Rok temu przedstawiłem Wam na łamach blogu, jakie możliwości kryje w sobie opracowany przez Hutę Stalowa Wola pływający bojowy wóz piechoty Borsuk, co miało na celu weryfikację wszystkich informacji, które wcześniej trafiały do opinii publicznej.
Niestety w związku z rozpoczęciem pełnoskalowej inwazji rosyjskiej na Ukrainę oraz związanych z nią dostaw polskiego sprzętu wojskowego stronie ukraińskiej pojawiła się w naszym MON-ie gorączka zakupowa, która często była niestety pozbawiona logiki i większego sensu. O ile temat zakupu armatohaubic samobieżnych K9A1 czy domówienia dodatkowych czołgów M1 Abrams może mieć sens, o tyle najbardziej kontrowersyjnym tematem była propozycja zakupu koreańskich bojowych wozów piechoty AS-21 / PL-21, które oficjalnie miałyby współdziałać z Borsukami. Ten temat na szczęście jest już nieaktualny, a w zamian polski przemysł zbrojeniowy otrzymał jeszcze jedną szansę wykazania swoich możliwości.
Do tego jeszcze dochodzi akademicka dyskusja odnośnie tego, jak powinien być opancerzony bojowy wóz piechoty i jak w związku z tym powinien być ukształtowany kadłub takiego bewupa. Pomimo tego że w materiale o Borsuku przedstawiłem zalety pancerza przedniego składającego się z jednej ściany o ograniczonym pochyleniu, to jednak widać w dyskusji, że mamy niestety do czynienia z osobami, które tak naprawdę nie interesują się tematem zbrojeniem. Zapewne te osoby nie przeczytały mojego wcześniejszego opracowania odnośnie Borsuka, jak i nie przeczytają tego, co tutaj napisałem.
A poniższy materiał, w którym przedstawię pierwsze bardziej szczegółowe informacje na temat rosyjskiego podkalibrowego pocisku przeciwpancernego 3UBR11, pokaże Wam, dlaczego próba wdrażania lub kopiowania zachodnich rozwiązań bez jakiejkolwiek analizy nie zawsze może być opłacalna.
Zaznaczę przy tym z góry, że pomimo badań amunicja typu 3UBR11 nie weszła na wyposażenie rosyjskich sił zbrojnych. Według nieoficjalnych informacji problem był identyczny jak w przypadku amunicji 3UBR8, czyli hamulce wylotowe w armatach szybkostrzelnych nie współpracowały z odrzucanymi sabotami amunicji podkalibrowej. Dodatkowo armaty 2A72, które działają na zasadzie długiego odrzutu lufy, mogły mieć problem z automatycznym przeładowaniem tego rodzaju amunicji, co wynikało z niskiej masy pocisku typu APFSDS. Z takimi problemami spotkało się bowiem norweskie NAMMO podczas prac nad amunicją podkalibrową 30 mm x 165 na potrzeby fińskich sił zbrojnych.
Rosyjski podkalibrowy pocisk przeciwpancerny typu 3UBR11
